O tym, jak się Tereska i Władek do Lichenia wybrali

Alergików uprasza się o użycie maseczki. Wpis wyciągnięty ze strychu, więc możliwa obecność pleśni.

Historia oparta na faktach, dla niektórych wręcz autentycznych. 😀

Kiedy usłyszał zgrzyt klucza w zamku, poruszył się niespokojnie. Zaraz się zacznie!

– Władziu, Władziu! Wyobraź sobie, że Wieśka Rudnicka była na wycieczce w Licheniu – usłyszał radosny świergot żony.

Oho! Znał ten ton! Tereska używała go w sytuacjach, kiedy chciała coś wymusić. Wcześniej zawsze stawiała mu przed nosem duszoną goloneczkę i piwko, ale tym razem sprawa musiała być pilna, bo jeszcze nie zdążyła się rozebrać, a już pracowała nad ślubnym, ile sił w języku.

– I Brzozowscy też byli, a Nowakowa wybiera się w tym tygodniu – ćwierkała dalej, zdejmując buty i płaszcz.

Natychmiast pojął intencje Tereski. Cholera, czeka ich wycieczka! Ale po co jechać do jakiegoś Lichenia?

– To jak, Władziu? – Tereska stanęła przed mężem, układając usta w dzióbek.

Niech to szlag! Usta w dzióbek oznaczały szczególną prośbę. Czyli się nie wyłga. Trudno…

– A co jest w tym Licheniu? – zapytał, drapiąc się po brzuchu.

– No wiesz! – Oburzenie Tereski było sygnałem, że palnął głupstwo.

Licheń… Zaraz, zaraz, gdzieś już słyszał tę nazwę… O nie! Tylko nie to!

– Czy to nie jest przypadkiem ta miejscowość, w której znajduje się sanktuarium?

Spojrzała na niego jak na durnia.

– No, oczywiście, Władeczku! To kiedy jedziemy? – Zawsze się dziwił, jak szybko potrafiła przejść od świergotu do zasadniczego tonu, który kojarzył mu się z wojskiem.

– Wiesz przecież, że mam dużo roboty – powiedział bez przekonania.

– Jak się postarasz, to dasz radę i zabierzesz swoją Tereskę do Lichenia – zaświergotała znowu.

– No, nie wiem… Może pojechałabyś z Nowakową? Pogadacie sobie po drodze.

Sąsiadka była jego ostatnią deską ratunku, toteż uczepił się jej kurczowo niczym spadający kowboj mustanga.

– Czy ja jakaś dziadówka jestem, żeby z Nowakową jechać?! Mam się prosić?! Niedoczekanie tej flądry!

Kowboj jednak spadł. Dźwignął się ostatkiem sił i zaproponował:

– Pojedźmy zimą, wtedy będę mieć więcej czasu.

Kiedy tylko to powiedział, zrozumiał, że popełnił błąd. Z przerażeniem patrzył, jak żona nabiera powietrza w płuca:

– Oczywiścietwojarobotajestnajważniejszaajasięwogólenieliczę

odranadowieczorapioręsprzątamgotujętyramjakwółzawszemasz

wszystkopostawionepodnosalekiedyjaocośproszętosłyszężeniema

takiejmożliwości…

Pomyślał, że jeśli zaraz nie przerwie tej tyrady, będzie musiał wytłumaczyć, dlaczego pozwolił żonie udusić się na jego oczach.

– Dobrze! Pojedziemy w przyszłym tygodniu – rzucił w obawie przed długoletnim więzieniem.

– …aprzeć… Naprawdę?! – Rozpromieniła się niczym stuwatowa żarówka.

– Tak. A teraz daj coś do żarcia, bom głodny jak wilk. – Choć przez chwilę mógł się poczuć panem sytuacji.

– Oczywiście, kochanie, już biegnę!

Następne dni  upłynęły pod znakiem wdzięczności Tereski. Nie tylko w kuchni…

W dniu wyjazdu Władek dostał od żony pożywne śniadanie. W końcu miał się zmierzyć z przeciwnościami polskich dróg. Do tego naprawdę potrzebował sił.

– A ty, Władeczku, sprawdziłeś na mapie, jak tam się jedzie? – zapytała Tereska, przyglądając się mężowi pochłaniającemu trzecią bułkę.

– E, kto by dzisiaj jeździł z mapą. Pożyczyłem od Tadka giepeesa.

– A co to jest?

– Taka maszynka, która nie tylko pokaże drogę, ale jeszcze będzie mówić, gdzie mam skręcać.

– Ale może mapę też weźmiesz. Wiesz, jak to jest z tą techniką.

– Dajże spokój, kobieto. Dzięki giepeesowi dojedziemy szybciej, bo nie będę się musiał bez przerwy zatrzymywać, żeby popatrzeć na mapę.

– Super! – ucieszyła się Tereska, choć dotąd nowinki techniczne nie wywoływały u niej entuzjazmu. Ale skoro dziwne urządzenie miało ją szybko i sprawnie zaprowadzić do Lichenia…

Wyruszyli zaraz po śniadaniu, bo czekała ich długa droga. Wcześniej o mały włos nie doszło do kłótni, kiedy podekscytowana Tereska trzy razy poprawiła mężowi krawat, chociaż doskonale wiedziała, że go to irytuje, i ściągnęła mu z marynarki cztery pyłki, które jej zaprawione w bojach oczy wyśledziły z drugiego końca pokoju. I ciągle pytała, czy na pewno dobrze wygląda w nowej garsonce. Garsonka! Kto wymyśla te wszystkie nazwy?

Podróż minęła bez większych problemów, jeśli nie liczyć uwag Tereski na temat zbyt dużej prędkości i niebezpiecznego wyprzedzania. Czy ona naprawdę musiała tak jęczeć za każdym razem, kiedy próbował wyminąć samochód? Zagłuszała giepeesa! Na szczęście w końcu zasnęła.

Licheń zaskoczył Władka. Wieś wydawała się dziwnie opustoszała jak na miejsce masowych pielgrzymek. Władek skierował się w stronę wieży kościelnej widocznej z daleka. Budynek okazał się podejrzanie mały. To nie mogło być sanktuarium. Tereska obudziła się, kiedy mąż zatrzymał samochód.

– Co tam, Władeczku? Dojechaliśmy? – zapytała, przeciągając się.

– Tak, ale trzeba poszukać tego sanktuarium, bo go nigdzie nie widać.

Kiedy zobaczyli zbliżającą się kobietę, Władek uchylił okno.

– Przepraszam, my do sanktuarium, ale nie możemy znaleźć. Mogłaby nam pani wskazać drogę? – Pytając, przyglądał się zgrabnym nogom nieznajomej. Tereskę miał za plecami, więc mógł sobie pozwolić.

Kobieta podeszła do nich z dziwną miną.

– Panie, jakie sanktuarium?!

– Przecież to Licheń, prawda? – zapytała Tereska, przechylając się w stronę okna.

– Licheń, Licheń, ale nie ten. Tamten leży jakieś 250 km stąd i nazywa się Licheń Stary.

Tereska spojrzała na męża. Jej wzrok nie wróżył nic dobrego. Władek pomyślał, że jeśli przeżyje piekło, które zaraz mu urządzi, wybierze się do właściwego Lichenia z pielgrzymką dziękczynną.